Τα αδιέξοδα του καπιταλιστικο-ιμπεριαλιστικού κόσμου και τα σημερινά προβλήματα της νεολαίας
Ολόκληρος ο σημερινός καπιταλιστικο-ιμπεριαλιστικός κόσμος διέρχεται μια βαθειά, ολόπλευρη, παρατεταμένη και αξεπέραστη, προς το παρόν, κρίση: οικονομική-κοινωνική-πολιτική-πολιτιστική-ηθική, που διαρκώς οξύνεται.
Σήμερα διαπιστώνονται, εκ νέου και δια «γυμνού οφθαλμού», όλα τα αδιέξοδα του ξεπερασμένου ιστορικά, παραγερασμένου και σάπιου εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος – αδιέξοδα που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν ούτε απ’ την κυρίαρχη αντιδραστική αστική τάξη: επαναλαμβανόμενες καταστροφικές κρίσεις, χρόνια μαζική ανεργία, φτώχεια, πείνα και εξαθλίωση των πλατιών λαϊκών μαζών, αιματηροί πόλεμοι, κλπ., που όλα μαζί έχουν καταστροφικές συνέπειες για τους λαούς ολόκληρου του πλανήτη. Ταυτόχρονα το διεθνές προλεταριάτο και γενικά οι πλατιές λαϊκές μάζες, οι λαοί, και πρώτα απ’ όλα η νεολαία όλων των χωρών διαπιστώνουν ότι ο καπιταλισμός, πέρα απ’ το πρωταρχικό και κύριο πρόβλημα της εκμετάλλευσης που αποτελεί τη βάση της λειτουργίας του, δεν μπορεί να λύσει κανένα απ’ τα άλλα μεγάλα προβλήματα, που κι’ αυτά είναι, όπως κι εκείνο, σύμφυτα σ’ αυτό το σύστημα: ανεργίας-εργασίας, φτώχειας-πείνας-εξαθλίωσης, παιδείας-αναλφαβητισμού, υγείας, κατοικίας, διατροφής, κλπ., κλπ. ούτε να περιορίσει, έστω και κατ’ ελάχιστο, τις μόνιμες πληγές της αστικής κοινωνίας όπως ναρκωτικά, πορνεία, εγκληματικότητα, αλκοολισμό, διαφθορά, μίζες, αναλφαβητισμό, πολιτιστικά υποπροϊόντα, κλπ., κλπ., πολύ περισσότερο δεν μπορεί να τις εξαλείψει.
Όμως παρόλο που η νεολαία υποφέρει και παλεύει για τα προβλήματά της είναι εντελώς απαραίτητο, για να μπορεί να συνεχίσει την πάλη της σε σωστή και επιτυχή κατεύθυνση και να μην πελαγοδρομεί σε αδιέξοδους δρόμους, να έχει μια σαφή και τεκμηριωμένη αντίληψη για τις αιτίες που προκαλούν αυτά τα προβλήματα και τα συσσωρευμένα δεινά. Επειδή στις γραμμές της νεολαίας υπάρχουν πολλές συγχύσεις και λαθεμένες ρεφορμιστικές απόψεις που αποπροσανατολίζουν τον αγώνα της είναι αναγκαία μια συντομότατη, από μαρξιστική σκοπιά, αναφορά σε μερικά μόνο απ’ τα βασικά ζητήματα του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού που συνδέονται άμεσα με τα σημερινά προβλήματα της νεολαίας, σημειώνοντας όμως ταυτόχρονα, πολύ περιορισμένα βέβαια, και κάποιες απ’ τις αντιμαρξιστικές απόψεις των διαφόρων ρεφορμιστών, ιδιαίτερα της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας («Κ»ΚΕ-«Κ»ΝΕ-ΣΥΝ).
Τα αδιέξοδα του καπιταλιστικου-ιμπεριαλιστικού συστήματος που σήμερα είναι εντελώς εξόφθαλμα καθώς και η αδυναμία λύσης, έστω και κάποιων ελάχιστων στοιχειωδών προβλημάτων της εργατικής τάξης και των λαών αλλά και της νεολαίας έχουν αντικειμενικό χαρακτήρα – συνδέονται άμεσα και στενότατα με τον καπιταλισμό δηλ. απορρέουν απ’ τη φύση αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος, απ’ τις αξεπέραστες αντιφάσεις του και τους αντικειμενικούς οικονομικούς νόμους που καθορίζουν την ύπαρξη και λειτουργία του (ακριβώς αυτούς τους νόμους ερεύνησε, μελέτησε και ανακάλυψε για πρώτη φορά ο Karl Marx, αποκαλύπτοντας, μεταξύ άλλων, και την ουσία της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης).
1.Καπιταλισμός – σύστημα Εκμετάλλευσης-μεγιστοποίησης και αποθέωσης του Κέρδους: ο καπιταλισμός είναι ένα οικονομικό-κοινωνικό σύστημα που στηρίζεται: α) στην ατομική καπιταλιστική Ιδιοκτησία των μέσων Παραγωγής, β) στην Εκμετάλλευση του προλεταριάτου και άλλων στρωμάτων εργαζομένων και ιδιοποίηση απ’ τους καπιταλιστές της παραγόμενης στη σφαίρα της παραγωγής απ’ τους εργαζόμενους Υπεραξίας, και έχει γ) ως βασικό και αποκλειστικό σκοπό της παραγωγής την παραγωγή Υπεραξίας και όχι την ικανοποίηση έστω των εντελώς βασικών και στοιχειωδών αναγκών των εργαζομένων και των λαών: «η παραγωγή Υπεραξίας ή η απόκτηση Κέρδους είναι ο απόλυτος νόμος αυτού του τρόπου Παραγωγής» (MARX), απ’ τα οποία αναπαράγονται αναπόφευκτα: 1) επαναλαμβανόμενες οικονομικές κρίσεις υπερπαραγωγής, 2) μαζική ανεργία, 3) φτώχεια, πείνα και απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου και των πλατιών λαϊκών μαζών.
Επιπλέον είναι εντελώς αναγκαίο να γνωρίζει η νεολαία, για την κατανόηση των σημερινών μεγάλων προβλημάτων της, ότι ο καπιταλισμός είναι η ανώτατη μορφή εμπορευματικής παραγωγής κατά την οποία τα πάντα μετατρέπονται σε εμπορεύματα (η εμπορευματική παραγωγή αποκτά καθολικό χαρακτήρα), και κυρίως: α) τα μέσα Παραγωγής και β) η εργατική Δύναμη, έχοντας ως βασική του αντίφαση: τον κοινωνικό χαρακτήρα της Παραγωγής και την καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της, που εκδηλώνεται σαν «ταξική αντίθεση, σαν αντίθεση ανάμεσα στο προλεταριάτο και στην αστική τάξη» (ENGELS) που αποτελούν και τις δυο βασικές ανταγωνιστικές τάξεις της καπιταλιστικής κοινωνίας και έχουν διαμετρικά αντίθετα ταξικά συμφέροντα, ενώ οι μεταξύ τους σχέσεις χαρακτηρίζονται μόνιμα απ’ την όξυνση της ταξικής πάλης.
2.Οικονομικές κρίσεις υπερπαραγωγής: η σημερινή παγκόσμια καπιταλιστική οικονομική κρίση, όπως και οι παλιότερες κρίσεις του καπιταλισμού που αποτέλεσαν και «αποτελούν πάντα απλώς προσωρινές βίαιες λύσεις των αντιθέσεων που υπάρχουν, βίαιες εκρήξεις, που για μια στιγμή αποκαθιστούν τη διαταραγμένη ισορροπία» (MARX) δεν είναι ούτε τεχνητές δηλ. δεν προκαλούνται τεχνητά απ’ τους καπιταλιστές εμπορευματοπαραγωγούς ούτε είναι αποτέλεσμα της οικονομικής πολιτικής των αστικών κυβερνήσεων μα ούτε είναι κρίσεις υποκατανάλωσης. Αντίθετα είναι κρίσεις υπερπαραγωγής, αναπόφευκτες στον καπιταλιστικό τρόπο Παραγωγής και μόνιμοι συνοδοιπόροι στην ανάπτυξη και λειτουργία αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος. Έχουν τη ρίζα τους και πηγάζουν από τη βασική Αντίφαση του καπιταλισμού δηλ. την αντίφαση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την καπιταλιστική μορφή ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της παραγωγής. Επομένως δεν μπορούν να εξαλειφθούν στα πλαίσιά του και η εξάλειψή τους προϋποθέτει την κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων Παραγωγής και γι’ αυτό η «εξάλειψη των κρίσεων με τα καρτέλ είναι παραμύθι των αστών οικονομολόγων που προσπαθούν να εξωραΐσουν με κάθε θυσία τον καπιταλισμό» (LENIN), μύθος επιπλέον είναι και η ύπαρξη και ανάπτυξη του καπιταλισμού «χωρίς κρίσεις».
3.Μαζική ανεργία: σήμερα σ’ όλες τις χώρες, αναπτυγμένες και μη, του καπιταλιστικο-ιμπεριαλιστικού κόσμου (Ευρώπη, Ασία, Αφρική, Αυστραλία, Αμερική-Λατ. Αμερική), η μαζική χρόνια ανεργία έχει πάρει πρωτοφανείς και τεράστιες διαστάσεις, που διαρκώς αυξάνεται και εξαιτίας της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης υπερπαραγωγής. Οι άνεργοι και οι ημιάνεργοι σ’ ολόκληρο τον πλανήτη ανέρχονται σε πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια. Σε κάθε χώρα η ανεργία πλήττει βέβαια το σύνολο των εργαζομένων αλλά σε πρώτη γραμμή τη νεολαία και τις γυναίκες καθώς και τους ξένους εργάτες.
Στη χώρα μας η ανεργία πλησιάζει αυτή τη στιγμή κοντά στις 1.500.000, με το χώρο της νεολαίας να κατέχει την πρώτη θέση, ξεπερνώντας το 40% του συνόλου της (και ο καθηγητής Σ. Ρομπόλης, διευθυντής του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ με εντελώς πρόσφατες δηλώσεις στον τύπο εκτιμά ότι το 2012 «η πραγματική ανεργία θα φτάσει στα επίπεδα του 28% δηλαδή 1.400.000 άτομα».
Το φαινόμενο της ανεργίας δεν είναι ένα παροδικό, τυχαίο και μεμονωμένο φαινόμενο, ούτε δημιουργείται απ’ την οικονομική πολιτική των εκάστοτε αστικών κυβερνήσεων (αυτή απλά το επιδεινώνει), αντίθετα είναι ένα μόνιμο, σύμφυτο και αναπόφευκτο στο καπιταλιστικό σύστημα φαινόμενο που δεν μπορεί να εξαλειφθεί στα πλαίσιά του, αλλά μόνο με την κατάργηση αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος.
Οι «θεωρίες» των διαφόρων αστών οικονομολόγων περί «πλήρους απασχόλησης» και «εξάλειψης της ανεργίας» στον καπιταλισμό που έχουν την καταγωγή τους στις απόψεις του J.M.Keynes, κλπ. και διαφημίστηκαν ως «πλήρη απασχόληση σε μια ελεύθερη κοινωνία» (W.Beveridge, κλπ.) παρόλο που κυριάρχησαν μετά τον πόλεμο, κυρίως στις δεκαετίες ΄50-΄60 και καλλιέργησαν στις γραμμές των εργαζομένων και της νεολαίας διάφορες αυταπάτες, δεν είχαν ούτε τότε ούτε και σήμερα επιστημονική βάση.
Σήμερα αυτές οι απόψεις διαψεύδονται καθημερινά από τη ζοφερή καπιταλιστική πραγματικότητα όλων των χωρών δηλ. την ύπαρξη και συνεχιζόμενη αύξηση της μαζικής ανεργίας και κανένας αστός οικονομολόγος, αν θέλει να αποφύγει τη γελοιοποίηση, δεν διανοείται να εκφράσει και πολύ περισσότερο να υποστηρίξει παρόμοιες «απόψεις». Όσα γράφτηκαν – και γράφτηκαν πολλά – σχετικά μ’ αυτό το θέμα εκείνες τις δεκαετίες παραμένουν ως άχρηστα χαρτιά αντεπιστημονικών απόψεων στοιβαγμένα στα σκονισμένα ράφια των πανεπιστημιακών βιβλιοθηκών.
4.Ένταση της εκμετάλλευσης-φτώχεια-πείνα- απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου και των πλατιών λαϊκών μαζών: στη σημερινή περίοδο – περίοδο παρατεταμένης οικονομικής κρίσης – η εργατική τάξη και ο ελληνικός λαός και η νεολαία αλλά και το προλεταριάτο και οι λαοί όλων των άλλων χωρών υποβάλλονται, όσοι εργάζονται, γιατί εκατοντάδες εκατομμύρια είναι άνεργοι, σε μια χωρίς προηγούμενο ένταση της εκμετάλλευσης για την αύξηση των κερδών των καπιταλιστών που τα κέρδη τους φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη.
Στη χώρα μας η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη, όχι μόνο εξαιτίας της οικονομικής κρίσης αλλά και εξαιτίας της εδώ και χρόνια χρεοκοπημένης ελληνικής οικονομίας και του τεράστιου εξωτερικού χρέους της χώρας και των απανωτών εξοντωτικών μέτρων των ΔΝΤ-ΕΚΤ-Κομισιόν-ντόπιου κεφαλαίου-κυβέρνησης με τις τεράστιες μειώσεις μισθών, τα μεγάλα χαράτσια, την αύξηση της μαζικής ανεργίας, τη μεγάλη αύξηση των φόρων αλλά και τον υψηλό πληθωρισμό και τη μεγάλη και πρωτοφανή ακρίβεια κλπ., κλπ. που όλα μαζί έχουν επιδεινώσει στο έπακρο και χειροτερεύσει ραγδαία την κατάσταση της εργατικής τάξης και ολόκληρου του λαού μας, προφανώς και της νεολαίας.
Οι πλατιές λαϊκές μάζες του λαού μας και μεγάλο μέρος της νεολαίας ζουν σε κατάσταση μεγάλης φτώχειας, πείνας και απόλυτης εξαθλίωσης, ένα φαινόμενο που ο Marx έχει ήδη στην εποχή του επιστημονικά αναλύσει, επισημαίνοντας: «στο μέτρο που συσσωρεύεται το κεφάλαιο χειροτερεύει υποχρεωτικά η κατάσταση του εργάτη, αδιάφορα αν είναι καλή ή κακή η πληρωμή του … η συσσώρευση πλούτου στον ένα πόλο είναι ταυτόχρονα συσσώρευση αθλιότητας, βασάνου εργασίας, σκλαβιάς, αμάθειας, αποκτήνωσης και ηθικής κατάπτωσης στον αντίθετο πόλο, δηλ. για την εργατική τάξη που παράγει με τη μορφή κεφαλαίου το δικό της προϊόν» (MARX).
Στη θεωρία της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου που πρώτο διατυπώθηκε από το Μαρξ αναφέρθηκε και ο Λένιν: «ο εργάτης εξαθλιώνεται απόλυτα, δηλ. γίνεται πραγματικά πιο φτωχός από πριν, είναι αναγκασμένος να ζει χειρότερα, να τρέφεται λιγότερο, να υποσιτίζεται περισσότερο, να στεγάζεται στα υπόγεια και στις σοφίτες. Πιο χτυπητή, όμως, είναι η σχετική εξαθλίωση των εργατών, δηλ. ελάττωση της μερίδας που παίρνουν από το κοινωνικό εισόδημα. Η αναλογική μερίδα των εργατών στην καπιταλιστική κοινωνία, που πλουτίζει με γοργούς ρυθμούς, όλο και μικραίνει, γιατί όλο και πιο γοργά πλουτίζουν οι εκατομμυριούχοι… Ο πλούτος στην καπιταλιστική κοινωνία αυξάνει με αφάνταστη ταχύτητα – παράλληλα με την εξαθλίωση των εργαζομένων μαζών» (LENIN).
Η μαρξιστική θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου που σήμερα επιβεβαιώνεται εκ νέου έχει δεχθεί στο παρελθόν τις πιο σφοδρές επιθέσεις τόσο των παραδοσιακών αστών όσο και των παλιών και νέων χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών με πρώτους τους Bernstein (1898), Kampfmeyer (1898), David (1899), Kautsky (1899-1901), Cunow, κλπ., εκείνους της 2ης και 3ης δεκαετίας του 20ου αιώνα: Bucharin, Tarnow, Noelting, Braunthal, Cole κλπ. φθάνοντας σε εκείνους των δεκαετιών ΄50-΄60: Strachey, Boese, Rimbert, Core, Herve, Browder, Cowie, Czernetz, κλπ., με τελευταίους τους χρουστσοφικούς και τροτσκιστές: Varga, Lange, Klein, Tscheprakow, Ljubimova, Mandel, Rosdolsky, Hoffman, Prager κλπ. με το σοβιετικό χρουστσοφικό σοσιαλδημοκράτη Sergej Dalin που έγραψε πως τάχα η θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου «δεν έχει τίποτε το κοινό με το μαρξισμό-λενινισμό» («Sowjetunion heute» 7/1965, σελ.9). Ανάλογες αντιμαρξιστικές απόψεις είχαν και οι σοσιαλδημοκράτες του «Κ»ΚΕ (Θ.Ζάχος «Νέος Κόσμος», 11/1972, σελ. 40-41, Ν.Κυρίτσης «Νέος Κόσμος», 9/1971, σελ. 120-121, Σ.Ζορμπαλάς (Γ.Γ τότε του Κ«Μ»Ε): «Ο μαρξισμός και η εποχή μας», σελ. 41, Αθήνα 1976, Γ.Φαράκος (μέλος τότε του Π.Γ. του «Κ»ΚΕ: «Επιστημονικοτεχνικη επανάσταση και εργατική τάξη» (1974), σελ. 156, κλπ.). Επίσης απ’ το ρεφορμιστικό πρόγραμμα του 9ου (Μάρτης 1974) - 10ου Συνεδρίου (Μάης 1978) του «Κ»ΚΕ έχει απαλειφθεί εντελώς η «σχετική και απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου» που διατηρούνταν ακόμα, για δημαγωγικούς λόγους, στο ρεφορμιστικό πρόγραμμα που είχε ψηφιστεί στο 8ο Συνέδριο (1961) του «Κ»ΚΕ. Όλες αυτές οι αντιμαρξιστικές απόψεις διαψεύδονται εκ νέου και για πολλοστή φορά απ’ τη σημερινή ζοφερότατη καπιταλιστική πραγματικότητα.
5.Ιμπεριαλισμός-μονοπωλιακός καπιταλισμός: Αν στον προμονοπωλιακό καπιταλισμό κυριαρχούσε ο ελεύθερος ανταγωνισμός με το πέρασμα του καπιταλισμού, την τελευταία 20ετία του 19ο αιώνα εξαιτίας της συγκέντρωσης της παραγωγής, στο μονοπωλιακό-ιμπεριαλιστικό του στάδιο αυτός αντικαταστάθηκε από το μονοπώλιο. Όμως ο ανταγωνισμός δεν εξαλείφθηκε αλλά αντίθετα κυριαρχεί τώρα τόσο μεταξύ των μονοπωλίων όσο και ανάμεσα σ’ αυτά και τις μη μονοπωλιακές καπιταλιστικές επιχειρήσεις: «τα μονοπώλια, ξεπηδώντας από τον ελεύθερο ανταγωνισμό, δεν τον καταργούν μα υπάρχουν πάνω απ’ αυτόν και δίπλα σ’ αυτόν, γεννώντας έτσι μια σειρά από εξαιρετικά οξείες και βίαιες αντιθέσεις, προστριβές, συγκρούσεις» (LENIN).
Για τους επαναστάτες μαρξιστές: «ο ιμπεριαλισμός είναι η παραμονή της κοινωνικής επανάστασης του προλεταριάτου» (LENIN). Ο Λένιν μελετώντας τον ιμπεριαλισμό ανακάλυψε το νόμο της ανισόμετρης οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης των καπιταλιστικών χωρών: «η ανισόμετρη οικονομική και πολιτική ανάπτυξη είναι απόλυτος νόμος του καπιταλισμού. Από δω βγαίνει πως είναι δυνατή η νίκη του σοσιαλισμού στην αρχή σε λίγες ή ακόμα και σε μια μονάχα χωριστά παρμένη, καπιταλιστική χώρα» (LENIN).
Η ανάπτυξη και ύπαρξη του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, για τον οποίο πρώτος μίλησε ο Λένιν και άλλοι μαρξιστές αργότερα, δεν αποτελεί ούτε μια «ποιοτικά νέα φάση», «ένα νέο στάδιο» στην ανάπτυξη του καπιταλισμού ούτε μια «ιδιαίτερη φάση», «στάδιο» του ιμπεριαλισμού όπως ισχυρίστηκε-ισχυρίζεται η διεθνής αλλά και η ντόπια χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκρατία («Κ»ΚΕ-«Κ»ΝΕ-ΣΥΝ κλπ. ούτε αποτελεί μια απλή «συγχώνευση» -«συνένωση» του αστικού κράτους με τα μονοπώλια (λόγω έλλειψης χώρου δεν θα επεκταθούμε εδώ στην πλούσια βιβλιογραφία και στην ανασκευή της αλλά θα αναφερθούν μόνο ορισμένα ονόματα ντόπιων χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών που ασχολήθηκαν με το θέμα: Π.Μαυρομάτης, Γρ.Γιάνναρος, Γρ.Φαράκος, Χρ.Φουντούλης, Στ.Παυλίδης, Ν.Πουλαντζάς, Γ.Σαμαράς, Π.Ντούσκος, Σ.Μαγκλιβέρας, κλπ.)
Όμως σ’ αντίθεση με τις αντιμαρξιστικές απόψεις των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών η ουσία του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού συνίσταται στην υποταγή του αστικού κράτους στα μονοπώλια. Ο Ιωσήφ Στάλιν αναπτύσσοντας το μαρξισμό παραπέρα σχετικά με τη σχέση κράτους-μονοπωλίων σημειώνει ορθότατα, σ’ αντιπαράθεση με τις όποιες αντιμαρξιστικές αστικές απόψεις των διαφόρων δεξιών οπορτουνιστών: «η έκφραση «συγχώνευση» δεν είναι κατάλληλη. Ο όρος αυτός εκφράζει επιφανειακά και περιγραφικά την προσέγγιση μονοπωλίων και κράτος, δεν αποκαλύπτει όμως το οικονομικό νόημα αυτής της προσέγγισης. Το γεγονός είναι ότι στην πορεία αυτής της προσέγγισης δεν γίνεται απλώς συγχώνευση μα υποταγή του κρατικού μηχανισμού στα μονοπώλια. Γι’ αυτό θα έπρεπε να απορρίψουμε τη λέξη «συγχώνευση» και να την αντικαταστήσουμε με τις λέξεις «υποταγή του κρατικού μηχανισμού στα μονοπώλια»» (Ι.Β.Στάλιν: «Οικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού στη ΕΣΣΔ», σελ. 46-47.
Η ιμπεριαλιστική περίοδος του καπιταλισμού χαρακτηρίζεται από όξυνση των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων για το μοίρασμα και ξαναμοίρασμα των σφαιρών επιρροής μεταξύ των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όξυνση που αρνούνται οι χρουστσοφικοί ηγέτες του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ που στην περίπτωση της ιμπεριαλιστικής στρατιωτικής επέμβασης των αμερικανο-άγγλων στο Ιράκ έφτασαν ως την άρνησή τους με την προβολή ενός ενιαίου ιμπεριαλισμού υπό την ηγεσία των ΗΠΑ προπαγανδίζοντας τον «υπεριμπεριαλισμό» του K.Kautsky με τη θέση της «συγκρότησης ενός διεθνούς ιμπεριαλιστικού συνασπισμού με επικεφαλής της ΗΠΑ» (Παπαρήγα: «Ρ» 25/9/2001, σελ 7-8) και «Κ»ΝΕ: «ΟΧΙ! Στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο των ΗΠΑ και ΕΕ» («Οδηγητής» Φλεβάρης 2003), κι’ αυτό τη στιγμή που δεν υπήρχαν στρατεύματα της ιμπεριαλιστικής ΕΕ στο Ιράκ ενώ είχε ήδη προηγηθεί επίθεση στον Ιωσήφ Στάλιν από κάποια «μεγαλοκυρία» σοσιαλδημοκράτισσα, ονόματι Ελένη Μπέλλου, κατηγορώντας τον πως στο έργο του «διαφαίνεται μια υπερεκτίμηση των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων» (Ι.Στάλιν: «Οικονομικά προβλήματα στη ΕΣΣ», σελ. 25, εκδ. «Σ.Ε., Αθήνα 1928), κι αυτές ουρανομήκεις χρουστσοφικές σοσιαλδημοκρατικές κοτσάνες γράφονται τη στιγμή που η όξυνση των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων ήταν κάτι παραπάνω από υπαρκτή: ήταν εμφανέστατη.
Το πέρασμα του καπιταλισμού στον ιμπεριαλισμό συνοδεύτηκε και από ΣΤΡΟΦΗ προς μια ολοένα εντεινόμενη πολιτική αντίδραση: «πολιτικό οικοδόμημα της νέας οικονομίας, του μονοπωλιακού καπιταλισμού (ο ιμπεριαλισμός είναι μονοπωλιακός καπιταλισμός) είναι η στροφή από τη δημοκρατία στην πολιτική αντίδραση. Στον ελεύθερο ανταγωνισμό αντιστοιχεί η δημοκρατία. Στο μονοπώλιο αντιστοιχεί η πολιτική αντίδραση» (LENIN). Στην μακρόχρονη ύπαρξη και κυριαρχία του ιμπεριαλισμού εγκαθιδρύθηκαν ως τώρα σε διάφορες καπιταλιστικές χώρες του πλανήτη πολλές δεκάδες φασιστικές δικτατορίες και αντιδραστικές κυβερνήσεις. Σήμερα υπάρχουν φασιστικές κυβερνήσεις σε πολλές χώρες και όλα τα καπιταλιστικά κράτη έχουν μετατραπεί σε αστυνομικά κράτη, ενώ το προτσές της φασιστικοποίησης της κοινωνικής ζωής βαθαίνει διαρκώς σε όλες τις χώρες, έχοντας πάρει άκρως επικίνδυνες διαστάσεις.
5. πόλεμος: ο 20ος αιώνας γνώρισε δυο μεγάλους καταστροφικούς παγκόσμιους πολέμους και πολλές εκατοντάδες τοπικούς πολέμους με επίσης ανυπολόγιστες ζημιές και καταστροφές, ενώ οι πόλεμοι συνεχίζονται και στον 21ου αιώνα. Η συνέχιση τους διαψεύδει τις αντιμαρξιστικές αστικές απόψεις της διεθνούς και ντόπιας («Κ»ΚΕ-ΣΥΝ) χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας που θεωρούν «ξεπερασμένη» τη θέση των Λένιν-Στάλιν για το αναπόφευκτο των πολέμων όσο υπάρχει ιμπεριαλισμός (Ν.Χρουστσοφ: «20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ» σελ. 37-39, Φλεβάρης 1956, «6η Ολομέλεια», του «Κ»ΚΕ, Μάρτης 1956, κλπ.).
Όμως ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος όσο υπάρχει καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, γιατί δεν βρίσκεται σε αντίθεση με τις βάσεις της ατομικής καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, αλλά απεναντίας «είναι το άμεσο και αναπόφευκτο αποτέλεσμα αυτών των βάσεων» (LENIN), και επομένως «για να εξαλειφθεί το αναπόφευκτο των πολέμων πρέπει να εκμηδενιστεί ο ιμπεριαλισμός» (STALIN).
Στις μέρες μας απέναντι σ’ αυτή την πρωτοφανή βαρβαρότητα του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού αποκτούν ιδιαίτερη σημασία και είναι άκρως επίκαιρα τα λόγια του Ένγκελς που επανέλαβε, σχεδόν έναν αιώνα πριν, τον Απρίλη του 1915, μ’ αφορμή τον τότε ιμπεριαλιστικό πόλεμο (περιορίζοντάς τα κάπως μόνο σ’ αυτόν) η μεγάλη γερμανίδα επαναστάτρια Rosa Luxemburg:
«Ο Friedrich Engels είπε κάποτε: «η αστική κοινωνία βρίσκεται μπροστά σ’ ένα δίλημμα: ή πέρασμα στο σοσιαλισμό ή επιστροφή στη βαρβαρότητα. Τι σημαίνει «επιστροφή στη βαρβαρότητα» στο μέγεθος του ευρωπαϊκού μας πολιτισμού; Όλοι ως τώρα έχουμε διαβάσει απερίσκεπτα και επαναλάβει αυτές τις λέξεις, χωρίς να υποπτευόμαστε την τρομακτική σοβαρότητά τους. Μια ματιά γύρω μας, αυτή τη στιγμή, δείχνει, τι σημαίνει επιστροφή της αστικής κοινωνίας στη βαρβαρότητα. Αυτός ο παγκόσμιος πόλεμος –είναι ακριβώς επιστροφή στη βαρβαρότητα. Ο θρίαμβος του ιμπεριαλισμού οδηγεί στην καταστροφή της κουλτούρας – σποραδικά κατά τη διάρκεια ενός σύγχρονου πολέμου, και οριστικά, αν η τωρινή περίοδος των παγκόσμιων πολέμων συνεχιστεί ανεμπόδιστα ως την τελευταία συνέπειά τους. Βρισκόμαστε, λοιπόν, σήμερα, ακριβώς όπως ο Friedrich Engels πριν 40 χρόνια πρόβλεψε, μπροστά στην εκλογή: ή θρίαμβος του ιμπεριαλισμού και καταστροφή κάθε κουλτούρας όπως στην αρχαία Ρώμη, καταστροφής των λαών, ερήμωσης, εκφυλισμού, ένα μεγάλο νεκροταφείο. Ή νίκη του σοσιαλισμού, δηλ. συνειδητή μαχητική δράση του διεθνούς προλεταριάτου ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τη μέθοδό του: τον πόλεμο». (Rosa Luxemburg: “Ausgewaehlte Reden und Schriften”, I.Band σελ. 270, εκδ. MARX-ENGELS-LENIN-STALIN INSTITUT BEIM ZK DER SED, Dietz Verlag Berlin-DDR 1955).
Η εργατο-αγροτική – μαθητική – φοιτητική νεολαία για να αγωνιστεί για τα μεγάλα προβλήματά της και να έχει επιτυχία στους αγώνες της πρέπει να οργανωθεί. Η οργάνωσή της είναι όσο ποτέ άλλοτε αναγκαία και απαραίτητη. Σήμερα η αναγκαιότητα συγκρότησης Αντιφασιστικής-Αντιιμπεριαλιστικής νεολαίας απορρέει από την απουσία στη χώρα μας Οργάνωσης νεολαίας με συνεπή και μαχητική αντιφασιστική-αντιιμπεριαλιστική-αντιεθνικιστική-αντιρατσιστική κατεύθυνση και γραμμή, αφού απ’ τις υπάρχουσες Οργανώσεις νεολαίας, άλλες είναι αντιδραστικές και άλλες δεν έχουν ανάλογη συνεπή γραμμή, μαζί και εκείνες των δυο χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων («Κ»ΚΕ-ΣΥΝ) οι οποίες επηρεάζονται σοβαρά και εν μέρει κυριαρχούνται από εθνικιστικές-ρατσιστικές αντιλήψεις και επιπλέον ακολουθούν μια φιλο-ιμπεριαλιστική-φιλοΕΕ γραμμή, έχοντας εγκαταλείψει πλήρως την αντιιμπεριαλιστική γραμμή-σύνθημα: «έξω η Ελλάδα από την ΕΕ» και δεν τάσσονται υπέρ της άμεσης αποχώρησης-εξόδου, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, της χώρας από: ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ. Μιλούν μόνο δημαγωγικά για «αποδέσμευση» (που δε σημαίνει οπωσδήποτε αποχώρηση), κι αυτό όχι ΑΜΕΣΑ ΤΩΡΑ, αλλά στο μακρινό μέλλον δηλ. την παραπέμπουν στη «δευτέρα παρουσία» της ρεφορμιστικής «λαϊκής εξουσίας – λαϊκής οικονομίας», κι αυτό γιατί, σύμφωνα με τους ηγέτες των «Κ»ΚΕ-«Κ»ΝΕ, ΣΗΜΕΡΑ η «λύση έξω από το ΕΥΡΩ και δραχμή … είναι καταστροφική». Η δήλωση της Παπαρήγα: «η λύση έξω από το Ευρώ και δραχμή στις παρούσες συνθήκες είναι καταστροφική» («Ρ» 31/5/2011, σ.6) είναι σαφέστατη και πλήρως ευθυγραμμισμένη με την τωρινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου κεφαλαίου ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της Ελλάδας σε ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ.
Η Αντιφασιστική-Αντιιμπεριαλιστική νεολαία θα κινηθεί στη δράση της σε αντιφασιστική-αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση και θα συνεχίσει τις προοδευτικές αγωνιστικές παραδόσεις των ΟΚΝΕ-ΕΠΟΝ-Ν.ΛΑΜΠΡΑΚΗ, φιλοδοξώντας και επιδιώκοντας να συγκεντρώσει στις γραμμές της όσο το δυνατό περισσότερους, νέες-νέους, αντιφασίστες-αντιιμπεριαλιστές-αντιεθνικιστές-αντιρατσιστές.
